Absurd piąty.

-Wiesz jak wygląda samochód Karola? – spytałam Bartka gdy przemierzaliśmy spalski las. Nie uzyskałam jednak odpowiedzi. – Bartek, do cholery! Pytałam o coś! – warknęłam.
- Jesteś piękna jak się złościsz – westchnął rozmarzony. – To znaczy, normalnie też jesteś piękna, ale…
- Nie pogrążaj się – mruknęłam. – To wiesz?
- No tak, BMW.
- W porządku. Rozglądaj się za samochodem, ja będę wypatrywać Andrzeja.
- Lubię jak jesteś taka władcza…
- Kurek, ogarnij!
                                                                    *
- Myślisz, że Andrzej gdzieś tutaj jest? – spytał Rafał Marcina, gdy obszukiwali okolice spalskiego ośrodka.
- Szczerze? Nawet nie chce mi się sprawdzać. Przecież Wrona to dorosły człowiek, na pewno sam się znajdzie.
- W sumie racja. To co, wracamy odpoczywać?
- Bardzo mądra propozycja przyjacielu. – powiedział Marcin z uznaniem, po czym panowie udali się do budynku. Poszukiwania pełną parą, nie ma co.
                                                                     *
- A jeżeli nigdy go nie znajdziemy? – spytał cicho Karol, prawie potykając się o wystający z ziemi konar.
- Andrzeja czy samochodu? – mruknął w odpowiedzi Fabian, rozglądając się uważnie.
- Wrony oczywiście! Chociaż nie ukrywam, że auto też chętnie bym odzyskał.
- Nie martw się, samojebki możesz robić z każdym.
- Jak możesz? Andrzej to mój przyjaciel! – chlipnął Kłos, patrząc na Drzyzgę  z wyrzutem.
- No już, przepraszam cię Karolku – odparł Fabian, klepiąc Zboże po ramieniu. – Nie chciałem cię urazić.
- Wiem. Ja po prostu tęsknię za Wronką – szepnął Kłos, po czym rozryczał się całkowicie.
- To będą długie dwie godziny – mruknął polski John Travolta, wzdychając głośno.
                                                                      *
Michał z Mariuszem po raz kolejny okrążali ośrodek, mając nadzieję, że za którymś razem trafią na Andrzeja. Niestety, spotkali tylko Piotrka i Dawida, którzy siedzieli na jednej z ławek i raczyli się ostatnimi promieniami słońca.
- Co robicie? – zapytał podejrzliwie Mariusz, bo na poszukiwania to mu to nie wyglądało.
- Opalamy się, póki jeszcze jest słońce. Podobno niedługo mają przyjść opady – odpowiedział mu Dawid, a Piotrek przytakująco pokiwał głową.
- Mówisz? Cholera, to ja też muszę! Taka opalenizna jaką mam sama się nie utrzyma – pisnął Winiar, po czym zajął miejsce koło Konara.
A Mariusz wiedział już, że to koniec poszukiwań. Przecież nie będzie szukał sam, prawda? A poza tym, Szampon uznał, że jego skóra też jest zbyt blada i koniecznie coś musi z tym zrobić.
                                                                      *
- Patrz Paweł, wiewiórka! – krzyknął Krzysiek, wskazując palcem na zwierzątko przebiegające chodnikiem.
- Palcem się nie pokazuje, mama cię nie nauczyła? – zapytał go w odpowiedzi Kubiak.
- Dobrze, że ciebie nauczyła!
- Masz z tym problem?
- Może i mam!
- A w ryj chcesz?
- Chodź, mięśniaku! Wszystko byś siłą rozwiązywał, bo argumentów nie masz!
- Trzymaj mnie Guma, bo naprawdę go strzelę!
- Spokój! Mamy szukać Andrzeja, a nie się bić. Rozumiemy się? – spytał Paweł, łypiąc na nich spode łba.
- Rozumiemy – zgodnie odpowiedziała pozostała dwójka.
- Co mi przyszło na stare lata…- westchnął Zagumny i wrócił do poszukiwań. Igła i Dzik oczywiście do niego dołączyli, nie chcąc narażać się na gniew Najmądrzejszego. W końcu dziś był już kilka razy wyprowadzony z równowagi i w każdej chwili mógł wybuchnąć.                                                                    
                                                                        *
- Stefan mnie zabije, Stefan mnie zabije – mamrotałam pod nosem, po czym pisnęłam, bo poczułam coś na twarzy. Kiedy dotarło do mnie, że to pajęczyna, pisnęłam ponownie. – Matko kochana, Bartek, zdejmij to ze mnie, ja cię bardzo proszę!
- Się robi, Kochanieńka – odpowiedział mi Kurek, po czym bardzo delikatnie zebrał całą pajęczą sieć z mojej twarzy. – I trzeba było tak krzyczeć? – zapytał cicho, patrząc mi głęboko w oczy. Cholera, ładne miał patrzałki, nawet ja musiałam to przyznać.
- No…nie- odpowiedziałam po chwili milczenia.
- No widzisz – uśmiechnął się w moją stronę. – Szukamy dalej? – zapytał jeszcze.
-Tak, szukajmy – odparłam ruszając, a Bartek podążył za mną.
                                                                *
Poszukiwania trwały jeszcze trochę, ale w końcu minęły umówione dwie godziny. Wszyscy wrócili więc na parking, by omówić rezultaty.
- I jak, macie coś? – spytał rzeczowo Zagumny.
- Nie bardzo –odpowiedziałam. – W lesie nie ma ani Andrzeja, ani samochodu.
- A reszta?
- Też nic – odparli wszyscy chórem.
- Jezu, Stefan mnie naprawdę zabije – westchnęłam głośno.
- Czemu ciebie? – spytał Kubiak.
- Miałam mieć na was oko. A nie ma Wrony, więc będzie źle.
- Spokojnie, on na pewno gdzieś jest.
- A tak właściwie, sprawdzał ktoś u niego w pokoju? – zapytał Bartek.
- Karol miał sprawdzić!
- Ja? Pierwsze słyszę.
- Czyli nikt nie sprawdził – skwitował Ignaczak, a ręka Gumy spotkała się z jego twarzą, wydając charakterystyczny dźwięk.
- Więc chodźmy, nie ma na co czekać.
Weszliśmy do ośrodka i szybko udaliśmy się pod pokój zajmowany przez Andrzeja. Marcin zapukał i już po chwili w drzwiach pojawił się zaspany środkowy.
- Co jest? – zapytał, widząc wszystkich wpatrujących się w niego.
- Jesteś! – krzyknął Karol, rzucając mu się na szyję.
- Dlaczego miało by mnie nie być?
- Myśleliśmy, że się zgubiłeś!
Andrzej spojrzał na nas jak na idiotów, więc Paweł zaczął mu opowiadać skąd wzięły się takie przypuszczenia.
- Brawo, Sherlocku – szepnęłam do stojącego obok mnie Bartka.
- Polecam się na przyszłość – posłał mi uśmiech, a ja odpowiedziałam tym samym. Następnie wróciliśmy do słuchania reszty.
- Wszystko pięknie, odnaleźliśmy Wronę dzięki czemu odzyskałem przyjaciela, ale wciąż nie ma mojego samochodu – stwierdził smutno Karol.
- Twojego samochodu? – spytał Andrzej.
- No tak, nie ma go na parkingu.
- Przecież przyjechałeś ze mną, moim – rzucił zdezorientowany do granic możliwości Kraczący.
Tym razem głośne facepalm’y zrobili wszyscy, a Karol zaczerwienił się po same uszy.

                                                         ~.~
I tak to właśnie wyglądało. :D
Dziękuję wszystkim, którzy do tej pory wzięli udział w ankiecie. Dzięki temu mam jakąkolwiek świadomość ile osób czyta to opowiadanie. :) Chciałabym jednak poprosić Was o komentarze. Uwierzcie mi, ja nie gryzę i doceniam każde słowo. :) I naprawdę, to nie musi być nie wiadomo jak długi komentarz, a wierzcie, bardzo to motywuje. ;)