Absurd czwarty.

Poranek był ciężki dla nas wszystkich. I to poważnie. Ledwo dotarliśmy do stołówki na śniadanie. Kac morderca nie ma serca jak to mówią. Dobrze chociaż, że Stefan na nasz widok tylko się śmiał, bo gdybym z nim wczoraj nie porozmawiała dziś mogło by być źle. A tak skończyło się na tym, że z nas żartował.
- Główki boli? – zapytał głośno, widząc nas ledwo siedzących przy stole.
- Błagam cię Stefciu, nie krzycz – stwierdził Fabian, trzymając się za głowę.
- Ćeba było nie pić tyle. Umiar zachować – dodał z głupawym uśmieszkiem, poklepując Bartka, który leżał, opierając się czołem o stół.
- Zgiń, przepadnij, maro nieczysta – bąknął Kurek, machając na wszystkie strony ręką. W pewnym momencie zamachnął się jednak za bardzo i trafił Kubiaka w twarz.
- Czego mi machasz tutaj tą gałęzią, kretynie? Patrz co robisz bo cię strzelę! – warknął Michał, rozmasowując twarz.
- Ale nie krzycz – stwierdził Ignaczak.
- Ale to bolało!
- Morda! – głośno zawołał ten Najważniejszy, Najmądrzejszy i Najlepszy. Tak, on – Paweł Zagumny, we własnej osobie. W odpowiedzi wszystkie baranki stały się niezwykle potulne, a Król mógł rozkoszować się swoją ulubioną ciszą.
- Kawę przyniosłam – powiedziałam cicho, stawiając dzbanek na stole. – Bierzcie, zaraz doniosę jeszcze.
- Wróżko, Księżniczko ty moja! – krzyknął( na tyle głośno, na ile mógł, by nie narazić się na gniew Najmądrzejszego) Kurek, po czym nalał sobie kawy i od razu przyssał się do kubka. Reszta poszła w jego ślady. Ja w tym czasie załatwiłam jeszcze kilka dzbanków z kawą, po czym wróciłam do stolika i zajęłam miejsce obok Kłosa.
                                                                        *
Nasz pobyt na stołówce trwał wyjątkowo długo. Nikt nie miał siły się ruszyć ani tym bardziej pomyśleć o jakimś treningu. Na szczęście Antiga, widząc nasz stan uznał, że jeszcze jeden wolny dzień nam nie zaszkodzi. Wszyscy odetchnęliśmy z ulgą i podziękowaliśmy mu serdecznie. Fabian nawet próbował go w podzięce ucałować, ale Stefan szybko uciekł( z krzykiem, ale to tylko nic nieznaczący szczególik).
W końcu jednak uznaliśmy, że warto zmienić miejsce przebywania, bo kucharki już zaczęły się na nas dziwnie patrzeć i szeptać między sobą. Wyszliśmy więc przed ośrodek i zajęliśmy miejsca koło parkingu. Leżeliśmy, nie zwracając uwagi na otoczenie, a słońce rozgrzewało nas swoimi promieniami. To jednak nie było dla nas dobre, więc przenieśliśmy się w cień. Szukając wygodnej miejscówki usiadłam obok Kurka, który zerknął na mnie przelotnie, ale nic się nie odezwał. Oparłam jeszcze głowę o jego ramię i dopiero wtedy uznałam, że znalazłam odpowiednią pozycję.
- Wygodnie? – zapytał ironicznie Bartek.
- Bardzo – mruknęłam w odpowiedzi, po czym przymknęłam oczy. Słyszałam jeszcze, że Uszaty westchnął, ale widocznie nie miał siły się kłócić, bo nie dodał już nic.
Czas płynął, a my nie ruszaliśmy się nawet na milimetr. Swoją drogą, media miały by niezłą pożywkę, gdyby zobaczyły jak teraz wyglądamy. Już sobie wyobrażam te nagłówki: „Impreza zamiast treningu – tak się bawi siatkarska elita”, „ Skacowani siatkarze leżą na parkingu – posypią się głowy?”, „ Nowa pani psycholog – nowe imprezy. Czy to ona rozpija kadrę?” i inne tego rodzaju. O tak, to by chwyciło i nakład rozszedł by się w milionach egzemplarzy, ale dla nas skończyło by się to bardzo źle. Uznałam więc, że powinnam namówić chłopaków na powrót do ośrodka, do własnych pokoi – tam, gdzie nikt by nie widział w jakim aktualnie są stanie.
- Miśki? – zapytałam cicho. Z ich gardeł wydostały się ciche mruknięcia, potraktowałam to więc jako potwierdzenie tego, że mnie słuchają. – Może lepiej wrócimy do pokoi? – dodałam.
- Dlaczego? Na powietrzu jest lepiej – odpowiedział Fabian.
- No tak, ale jak ktoś to zauważy, to możemy mieć kłopoty. A Stefana na pewno to nie ucieszy.
- Ma rację – stwierdził po chwili namysłu Szampon.
- To wracamy?
- Ale ja nie dam rady – rzucił Zator, który był wyjątkowo kolorowy na twarzy. Tak dokładnie to zielony.
- Ja ci pomogę – zaproponował Mikuś. – W końcu i tak mieszkamy w jednym pokoju.
- Taki wspaniałomyślny…Boże, dziękuję ci za tego człowieka – szepnął(na tyle głośno, że i tak wszyscy słyszeli) Paweł. Następnie wraz z Miką udali się w stronę ośrodka i po chwili zniknęli za drzwiami.
Reszta towarzystwa, w tym i ja, także zaczęliśmy się zbierać. I wszystko było by w porządku, gdyby nie jedno pytanie Karola, które zaczęło lawinę dalszych wydarzeń tego dnia.
- Ludzie, gdzie moja bryka?
                                                                             *
- Jesteś pewien, że ją tu zostawiłeś? – zapytałam rzeczowo, gdy obeszliśmy cały parking, a samochodu nigdzie nie było.
- Tak, raczej tak. Chyba tak. Matko, już nie wiem. – chlipnął Karol.
- Kto może wiedzieć?
- Andrzej.
- W takim razie go spytajmy.
- Dobry pomysł – stwierdził Fabian. – Ale gdzie on jest?
- Jak to gdzie on jest? Zgubiliście Andrzeja? Przecież on ma ponad dwa metry! – pisnęłam. – Stefan nas zabije!
- Spokojnie – stwierdził jak zawsze opanowany Guma. – Jak sama zauważyłaś, Andrzej jest wysoki, więc nie będziemy mieli problemu żeby go znaleźć. A skoro i tak trzeba poszukać samochodu Kłosa, to możemy rozszerzyć poszukiwania i poszukać Wrony na terenie ośrodka.
- Racja – westchnęłam, by się uspokoić. – Rozdzielamy się czy szukamy wszyscy razem?
- Może dwójkami? – zaproponował Rafał. – Będziemy szukać przez, no nie wiem, dwie godziny, a potem ponownie spotkamy się tutaj i zobaczymy co to dało.
- Mądrze mówi, ma to po mnie – stwierdził Ignaczak, a wszyscy spojrzeli na niego jak na idiotę. – Dobra...to kto z kim idzie? – zapytał, wywołując burzę. Cała zgraja kłóciła się między sobą, a ja stałam z boku i przyglądałam się tej scenie.
- Zamknąć się! – krzyknął niezawodny Zagumny, co spowodowało, że wszyscy ucichli.  – Ja decyduję, bo tak to będziemy tu stać do jutra. I nie ma zamian i marudzenia, jasne?
- Jasne – odpowiedzieli wszyscy chórem.
- W porządku. Jest nas w Spale piętnaście osób – podniosłam nieśmiało rękę, chcąc przypomnieć o sobie. - A tak, przepraszam. Jest nas szesnastka. Nie ma Andrzeja, Paweł z Mateuszem wrócili do ośrodka, więc zostaje trzynastka. Będzie jedna trójka.  Nie przeciągając: Mariusz pójdzie z Michałem, Karol z Fabianem, Piotrek z Dawidem, Marcin z Rafałem. Ja za to pójdę z Kubim i z Krzyśkiem.
- A ja? – zapytał Kurek.
- Ty pójdziesz z Zuzą – odparł Paweł. – Pasuje?
- Mi bardzo – stwierdził Kurek, szczerząc się.
- Mi niekoniecznie – mruknęłam pod nosem.
- Czyżbyś marudziła? – spytał Guma.
- Nie, gdzież bym śmiała.
- Ja myślę. Dobra, część szuka po lesie, część wokół ośrodka. Widzimy się za dwie godziny. Wszyscy mają jakieś zegarki?
- Tak jest!
- Zsynchronizujmy je! – krzyknął Igła.  – Widziałem to na filmie. – dodał jeszcze.
- Niech będzie – odparł dla świętego spokoju Najmądrzejszy, po czym nastąpiła wielka synchronizacja. I wtedy świat powstał na nowo, nie było komarów, much, os, pszczół, szerszeni i dzikich stworzeń. Nie no, żartuję. Po prostu każdy ruszył w swoją stronę.
                                                                 ~.~
Nie wiem czy to wciąż ma sens.
Proszę o wzięcie udział w kolejnej ankiecie. Znajdziecie ją tak jak wcześniej, na dole.