Absurd dziewiętnasty.

Gdy Stefan Antiga zbliża się do ciebie lekko chwiejącym się krokiem, mając przy tym minę jakby ktoś otruł mu kota – wiedz, że coś jest nie tak.
- Wszystko w porządku? – zapytałam, gdy tylko zbliżył się do mnie na tyle by mnie usłyszeć.
- Poprowadzi dziś trening – poinformował mnie.
- Jak to?!
- Czuję źle się. Musi mnie zastąpić.
- A Filip? – zaproponowałam, próbując wykpić się z wykonania powierzonego mi zadania.
- Blain czuje gorzej się. Wymiotuje.
- To co wy zrobiliście?
- Zatrucie.
- Czym? – zapytałam, powodując że Stefan lekko się zaczerwienił.
- Ślimakami. Ze sklepu pobliskiego – odparł, a ja w mig wszystko zrozumiałam.
- Naprawdę sądziłeś, że tego typu produkty, kupowane w bardzo znanym sklepie z owadem w kropki, są na tyle dobre by nadawać się do spożycia? – nie wierzyłam, że mógł być tak głupi po tylu latach pobytu w Polsce.
- Błąd mój – stwierdził niewyraźnie.
- Nieważne – mruknęłam. – Potrzebujecie czegoś?
- Nie. Tylko niech trening poprowadzi.
- Jasne, nie ma sprawy – odpowiedziałam pewnie, w głębi duszy jednak obawiając się tego jak to wszystko będzie wyglądać. Antiga uśmiechnął się, a potem odszedł w kierunku swojego pokoju i już po chwili zniknął za zakrętem korytarza. Ja w tym czasie udałam się na salę treningową, gdzie znalazłam wszystkich siatkarzy.
- A, to ty. Myśleliśmy, że to Stefan – stwierdził Winiarski.
- Nie będzie go dzisiaj. Zatruł się, Filip z resztą tak samo.
- Czym? – zaciekawił się Buszek, ale jego pytanie zostało zagłuszone przez inne.
- A trening? – zapytał Mikuś.
- Ja go poprowadzę – stwierdziłam, na co praktycznie wszyscy( bo Bartek, Guma i Mariusz tego nie zrobili, ich szczęście) wybuchnęli śmiechem.

- Nie radziłbym – ostrzegł ich jeszcze Kurek, ale to rozbawiło ich bardziej.
- W porządku – mruknęłam. – Zobaczymy, kto się będzie śmiał ostatni. – dodałam złośliwie. - Na początek trzydzieści kółek wokół sali.

- Ile? - po sali rozszedł się zbiorowy jęk.

- Czterdzieści.

- Przed chwilą było mniej! - stwierdził niezadowolony Kubiak.

- Teraz już jest pięćdziesiąt.

- Uprzedzałem - wtrącił Kurek.

- Bawimy się tak dalej czy w końcu weźmiecie się do roboty? - zapytałam siatkarzy.

- Niby dlaczego mielibyśmy cię słuchać? - odważnie rzucił Winiarski.

- Bo jestem waszym psychologiem.

- I to jest powód? - prychnął.

- Jak myślisz, ile zajmie mi przekonanie Stefana, że psychicznie nie jesteś gotowy do grania w meczach? - spytałam, z pozoru niewinnie.

- Grozisz mi?

- Nie, lojalnie ostrzegam. I wierz mi, jeśli będę musiała, porozmawiam z Antigą jeszcze dziś - uśmiechnęłam się złośliwie. - To jak? Przeprowadzamy trening?

- Niech będzie - mruknął Michał, po czym rozpoczął bieg. Za nim ruszyła reszta.

- Ach, zapomniałabym. Bartek, Mariusz i Paweł biegną tylko trzydzieści - krzyknęłam, gdy siatkarze kończyli pierwsze kółko.

- Niby z jakiej racji? - zaprotestował Konarski.

- Z takiej kochany Dawidku, że oni ze mnie nie kpili. I dzięki temu nie muszą robić dodatkowych dwudziestu za karę. Jeszcze jakieś obiekcje?

- Nie, żadnych - rzucił, po czym podbiegł do będącego na przodzie Winiara. Widziałam, że coś szeptali między sobą, ale miałam to głęboko. Mogli sobie myśleć co chcieli, ale ja nie zamierzałam pozwalać, by weszli mi na głowę. Chcą być w formie? To nie ma przebacz, trzeba trenować. 

                                                                                        *

Minęło kilkanaście minut, kiedy koło mnie zatrzymała się święta trójka bez kary.

- Ostra z ciebie zawodniczka - stwierdził z uznaniem Mariusz.

- Dziękuję - odparłam. - Ale to dla ich dobra. Choć widzę, że sądzą inaczej.

- Przejdzie im - podsumował Zagumny. - Co będziemy robić dalej?

- Możecie przynieść z magazynu te duże gumowe piłki? Zaczniemy od krótkiego aerobiku. I jak możecie, to przynieście też dla mnie.

- Jasne, nie ma sprawy - uznali, po czym ruszyli wykonać moją prośbę. Akurat skończyli, kiedy reszta właśnie przebiegła ostatnie kółko.

- Dobra Misiaki - klasnęłam w dłonie, kiedy cała pokaźna grupka stanęła obok mnie. - Niech każdy weźmie piłkę i znajdzie sobie takie miejsce, by móc swobodnie wyciągnąć ręce.

Wszyscy zrobili to o co poprosiłam (aczkolwiek widziałam, że nie każdemu to pasuje), a gdy zajęli określone miejsca zaczęłam mówić dalej.

- Jedno pytanie. Wolicie dłuższy aerobik czy dłuższe granie?

- Od kiedy mamy wybór? - prychnął Winiarski.

- Nie zaczynaj - pogroziłam mu palcem. - Nie zamierzam wam utrudniać, dlatego pytam.

- A wcześniej mogłaś utrudnić?

- Zrobiłam to żebyście wiedzieli, że nie ma pobłażania. Mogliście od razu mieć lekki trening, bo nic innego nie planowałam, ale woleliście pokazać mi swoją wyższość. Widocznie bardzo chcieliście udowodnić kto jest górą.

- Wiesz, że nie o to chodziło.

- Ach tak? - mruknęłam. - W takim razie coś wam nie wyszło.

- Zuza...

- Nie Zuzuj mi teraz Winiarski. Lepiej weź się do roboty. Z resztą, wszyscy się weźcie - warknęłam. - Im szybciej skończymy tym lepiej.

- W takim razie zaczynajmy - uznał Zagumny.

- Usiądźcie wszyscy na piłkach - poprosiłam. - I zacznijcie delikatnie na nich podskakiwać - wszyscy powoli zaczęli wykonywać powierzone im zadanie, włącznie ze mną oczywiście.

- Rafał, nie tak wysoko, dobrze? Te piłki wbrew pozorom są bardzo zdradliwe.

- Jasne!

- W porządku, wystarczy - uznałam niedługo potem. - Teraz połóżcie się na brzuchu na piłkach, oprzyjcie ręce o podłogę, odrywając nogi i spróbujcie się wyciągnąć się jak najbardziej do przodu. O tak - zaprezentowałam. - I zróbcie dziesięć powtórzeń.

Cała zgraja grzecznie wykonała moje polecenie, uśmiechając się przy tym. Chyba spodobała im się ta zabawa.

- Co dalej? - zapytał Zatorski.

- A umiesz robić pompki na piłce?

- A pokażesz?

- Jasne - odparłam, wykonując ćwiczenie. - Nogi w powietrzu i uginamy się na rękach - poinstruowałam dodatkowo.

- Ile powtórzeń? - zainteresował się tym razem Igła.

- A ile proponujesz?

- Bo ja wiem? Piętnaście?

- A dasz radę dwadzieścia?

- Ja nie dam?! - rzucił. - Patrz i ucz się - dodał, a ja uśmiechnęłam się szerzej, widząc jego zapał do pracy. Wszyscy poszli jego śladem ( już bez jakiegokolwiek marudzenia), co dodatkowo mnie ucieszyło.
- W porządku. Następne ćwiczenie: połóżcie się na plecach, unieście wyprostowane obie nogi, a piłkę włóżcie między stopy. Ramiona zaplećcie za głową, napnijcie mięśnie brzucha i unoście biodra, przy czym postarajcie się wytrzymać za każdym razem kilka sekund. I dziesięć powtórzeń proszę – wszystko działało jak w zegarku, a panowie dzielnie ćwiczyli ( oczywiście wraz ze mną).
- Teraz siad podparty. Uginamy nogi w kolanach i ściskamy piłkę pomiędzy stopami. Przyciągamy kolana do klatki piersiowej, wytrzymujemy chwilkę i wracamy do pozycji wyjściowej – zaprezentowałam.
- Ile powtórzeń? – padło pytanie.
- Też dziesięć.
- W porządku!

Później wykonaliśmy jeszcze kilkanaście różnych ćwiczeń, co zaowocowało tym, że mimo wysiłku ( oczywiście odpowiednio dawkowanego) wszyscy wyglądali na rozluźnionych.

- W porządku Pyszczki, kończymy. Zanieście proszę swoje piłki do magazynu, a potem wróćcie tutaj. Zagramy kontrolny mecz, wykorzystując to, że macie rozgrzane mięśnie. Zgoda? - rzuciłam.

- Zgoda - odkrzyknęli mi chórem, a następnie udali się do małego magazynu, by odłożyć piłki.

- Zabrać też twoją? - zapytał mnie jeszcze Bartek, gdy obok mnie przechodził.

- Jeśli możesz - uśmiechnęłam się.

- Żaden problem - odparł, dając mi całusa.

- No już, uciekaj - mruknęłam lekko zawstydzona, a Kurek zaśmiał się i poszedł odnieść piłki.

Niedługo potem cała grupa była znów obok mnie i czekała na kolejne polecenia.

- Podzielcie się sami - zaproponowałam. - I wyznaczcie kto zacznie od razu, a kto będzie na zmianę. Chwilę potem siatkarze byli już podzieleni. Aż sama się zdziwiłam, że tak sprawnie im to poszło.

- Zapraszam kapitanów - stwierdzilam, wyciągając złotówkę z kieszeni bluzy.  - Rzucimy monetą i zobaczymy która drużyna  zacznie - dodałam, widząc podchodzących do mnie Winiarskiego i Kurka.

- Orzeł czy reszka? - zapytałam Michała.

- Orzeł - uznał, a ja podrzuciłam monetę. Wypadła reszka, więc Bartek przejął piłkę od Oskara i udał się na dziewiąty metr. Ja w tym czasie wdrapałam się na stanowisko sędziego (powiedzmy, bo to była prowizorka) i usadowiłam wygodnie, przenosząc wzrok na Kurka, który szykował się do wykonania zagrywki. Zagwizdałam głośno (bo Stefan nawet pożyczył mi swój gwizdek, taki kochany!) i gra się rozpoczęła.

                                                                                         *

- Aut! - krzyknął Bartek po jednej z akcji.

- Jaki aut? Było po bloku! - zaoponował Michał, podchodząc do siatki.

- Nie zmyślaj, żadnego bloku nie było! - kłócił się dalej Kurek.

- A tutaj, drodzy państwo, mamy bitwę dwóch samców alfa - dorzucił swoje trzy grosze Ignaczak. Zauważyłam też, że Oskar to nagrywa. - Czy dojdzie do starcia? Polecą pióra czy może wręcz przeciwnie, rozsypią się przyprawy? - komentował dalej, nawiązując do nazwisk przyjmujących (może lekko nieudolnie, ale liczył się efekt). - Zbliżmy się, sytuacja wymaga, by oglądać ją z mniejszej odległości.

- Przecież po twoich palcach poszło, przyznaj się! - żądał Winiarski.

- Nie wmawiaj mi choroby! - rzucił Kurek.

- Psychicznej? Nie muszę! - odgryzł się Michał. Uznałam, że chyba pora zainterweniować.

- Dobra chłopaki, spokój! - krzyknęłam, a kiedy to nie poskutkowało dmuchnęłam mocno w gwizdek, sprawiając że zagwizdał głośno. Aż zadzwoniło w uszach.

- Przepraszam - uniosłam rękę, kierując swoje słowa do wszystkich. - Nie chciałam aż tak głośno.

- Spoko - mruknął Kubiak. - Tylko nas lekko ogłuszyłaś - dodał, a ja spojrzałam na niego przepraszająco. Chyba mi wybaczył, bo tylko machnął zrezygnowany dłonią.

- Co wy wyczyniacie? - zapytałam kłócącej się dwójki.

- Bo mi wmawia, że był blok, jak go nie było!

- Właśnie, że był!

- Nie było!

- Był!

- Nie!

- Tak!

- Nie!

- Tak!

- Nie!

- Tak, ty uszaty gamoniu!

- Sam jesteś gamoniem!

- Cisza! - ryknęłam zirytowana. - Ile wy macie lat, pięć?

- No bo...- zaczął Michał.

- Cisza powiedziałam! Przestajecie być kapitanami. I wynocha na trybuny!

- Ale...- tym razem zaczął Bartek.

- Wynocha, bo nie ręczę za siebie!

- Lepiej chodźmy, bo jak pogada ze Stefanem, to dopiero będziemy mieć problem - zaproponował Winiarski.

- Byłaby do tego zdolna - uznał Kurek.

- Wszystko słyszę! - warknęłam, co sprawiło, że obaj, potulnie jak baranki, udali się na trybuny. Westchnęłam głęboko i odliczyłam od dziesięciu w dół, aż do zera, licząc że to pomoże mi się uspokoić. Niestety, niekoniecznie pomagało a dodatkowo zauważyłam, że przyjmujący znów się kłócą. Później nawet zaczęli się szturchać! No jak dzieci! Ponownie zirytowana zeszłam z naszego prowizorycznego stanowiska sędziowskiego i ruszyłam w ich stronę.

- Będzie afera - uznał Ignaczak, gdy przemknęłam obok niego. - Oskar, oddawaj kamerę. Resztę nagra profesjonalny operator!

Nabuzowana parłam do przodu, a kiedy stanęłam obok tej nienormalnej dwójki usłyszałam dalszy ciąg kłótni. Rzecz jasna, wciąż o to samo.

- To musisz być wyjątkowo ślepy, skoro widziałeś blok! Poczułbym gdyby piłka mnie musnęła!

- Z tymi krzywymi paluchami? Poczułbyś dopiero jakby ci je wyłamała!

- Ja się zastrzelę - mruknęłam do siebie, po czym zobaczyłam, że Bartek dostaje od Michała z pięści w ramię. Oczywiście nie byłby sobą gdyby mu nie oddał.

- Możecie się w końcu uspokoić? - warknęłam, tym razem wkurzona już do granic możliwości.

- Zuza, ale ty się nie denerwuj...-zaczął Winiar.

- Nie denerwuj?! - ryknęłam. - Nie denerwuj? Czy ty siebie słyszysz? - wrzeszczałam dalej. - Jesteś idiotą czy tylko udajesz? - zapytałam retorycznie, czym wywołałam śmiech u Kurka. - A ty się nie śmiej, wcale nie jesteś lepszy!

- Zuza, daj spokój, przecież nic się nie dzieje.

- Nic? Ty to nazywasz niczym? Kłócicie się o taką pierdołę, a to ja mam się uspokoić?!

- No...tak...- stwierdził niepewnie.

- Proszę bardzo! - rzuciłam. - Róbcie sobie co chcecie, ja mam dość. - odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę drzwi. - Koniec treningu!

- Zuza! - krzyknęli za mną Bartek i Michał.

- Niech się żaden z was do mnie nie odzywa! - warknęłam jeszcze, po czym przy wyjściu z pomieszczenia wpadłam na Stefana, który widocznie poczuł się lepiej i przyszedł sprawdzić jak nam idzie.

- Zuza! Trening jak? - zaciekawił się.

- Daj mi święty spokój! - rzuciłam do zdezorientowanego Stefana. - I nigdy więcej nie proś mnie bym cię zastąpiła! - dodałam i tyle mnie było widać.

- Wyjaśni ktoś to? - zapytał po chwili konsternacji, ale jego pytanie przeszło bez echa. Wszyscy byli po prostu zbyt zaszokowani tym co się stało, by w jakiś sposób zareagować, a tym bardziej by na nie odpowiedzieć. Wiedzieli jednak, że to wszystko nie miało tak wyglądać. A Winiarski wraz z Kurkiem czuli, że będą mieli teraz kłopoty. Bo Zuza rzadko wyprowadzała się z równowagi aż do tego stopnia. Ale jeśli już to robiła, to konsekwencje bywały długie. I wyjątkowo bolesne.
                                                                                     ~.~
Zuza wyprowadzona z równowagi to zła Zuza. :D
Dziękuję, że jesteście <3